1-كوه مقدس

پدرم از بزرگ‏ترين بازرگانان و نماينده دو شركت ژاپنى در بيروت بود. هر وقت گزارشى از مدرسه مى‏رسيد كه بيانگر خوش‏رفتارى، تلاش زياد و پيشرفت مرتب من در درس‏هايم بود، پدرم هديه‏اى گرانبها به من مى‏داد.
مديريت مدرسه، آن سال، نخستين گزارش تحصيلى مرا در اواسط ماه فوريه فرستاد. خوشبختانه نمره‏هايم خوب بود. مدير مدرسه زير آن برگه، رشد شخصيت و پيشرفت مرا در درس و ورزش ستوده بود. من در آن هنگام نُه‏سال داشتم و تنها فرزند خانواده بودم، ولى پس از آن، خداوند يك پسر و يك‏دختر به پدر و مادرم عطا كرد. آنان مرا بوسيدند و پدرم گفت: «شايسته است در سفر به ژاپن، تو را هم با خود ببرم. به درس‏هايت اهميت بده و پيشرفت كن و براى كمك به دوستان و آموزگارانت بكوش! در اولين روز از تعطيلات بهار، همراه مادرت با يك هواپيما به توكيو، پايتخت ژاپن، خواهيم رفت».

در هتلى بزرگ در توكيو اقامت كرديم. همه چيز براى من تازگى داشت و جالب بود: غذاى هتل، مردم و لباس‏هاى گوناگون و رنگارنگى كه پوشيده بودند و به سرعت در پياده‏روها و فروشگاه‏ها رفت و آمد مى‏كردند. از اين كه ژاپنى‏ها با وجود جمعيت زياد، به مقررات احترام مى‏گذارند و آن را اجرامى‏كنند، واقعاً شادمان شدم. آنان در مقابل باجه‏هاى بليطفروشى در صف‏هاى بلند مى‏ايستادند و با آرامش و ادب، منتظر نوبت خود مى‏شدند. اين موضوع در ايستگاه وسايل نقليه نيز ديده مى‏شد.
دوازده روز به كارهاى گوناگون مشغول بوديم. يكى از شركت‏هايى كه پدرم نمايندگى آن را در لبنان داشت، ما را به كارخانه

1. زنگ عدالت

يكى از پادشاهان در ميدان مركزى شهر برجى ساخت و بالاى آن زنگى آويخت. ريسمانى نيز به آن بست كه تا زمين مى‏رسيد. او اعلام كرد هر ستمديده‏اى كه اين زنگ را بكوبد، بايد به كار او رسيدگى كنند و حق وى را بگيرند. به همين جهت، آن زنگ به «زنگ عدالت» معروف شد.
هنگامى كه بنايان برج را ساختند و زنگ را آويزان كردند، مردم از كوچك‏وبزرگ و مرد و زن به ميدان آمدند تا آن زنگ قشنگ را ببينند. آنان‏براى شنيدن صداى زنگ بسيار مشتاق بودند. پادشاه‏آمد ومردم با خودگفتند: «بدون‏شك پادشاه آمده است كه زنگ را براى نخستين بار به صدا درآورد».
سكوت بر ميدان حكمفرما شد و همگان منتظر ماندند تا ببينند پادشاه چه خواهد كرد. هنگامى كه پادشاه به پاى برج رسيد، زنگ را نكوبيد و به ريسمان آن نيز دست نزد، فقط به مردم گفت: «اين زنگ قشنگ را مى‏بينيد! اين زنگ از آن شماست و جز در هنگام ضرورت نبايد آن را به صدا درآورد. هرگاه كسى از شما مورد ستم قرار گيرد، اين زنگ را به صدا درمى‏آورد و در آن هنگام قضات به اين ميدان مى‏شتابند و به شكايتش رسيدگى مى‏كنند و حقش را مى‏ستانند. اين زنگ از آن همه شماست؛ توانگر و بينوا، پير و جوان و نيرومند و ناتوان؛ ولى هر كس بى دليل آن را به صدا درآورد، مجازات سختى را متحمل خواهد شد، زيرا زنگ عدالت براى سرگرمى نيست».
سال‏ها گذشت و زنگ عدالت بارها به صدا درآمد و قضات گرد آمدند و بى‏درنگ در مورد شكاياتى حكم صادر كردند كه در غير آن صورت، به فراموشى سپرده مى‏شد. ستم از ميان رفت و اشتباهات اصلاح شد. از آن روز ستمديدگان دانستند كه براى خود مرجعى امين دارند. ستمكاران نيز دانستند كه ستمشان براى مدتى طولانى پنهان