لینک اینستاگرام:https://www.instagram.com/mahsa_jasur?utm_sourc

هيچ‏كس پوشيده‏نيست كه وجوب اين قانون حياتبخش، از ضروريات و مسلمات آئين اسلام و از طريق كتاب‏«قرآن، سنت، عقل و اجماع‏» ثابت مى‏باشد تا آنجا كه در برخى از مذاهب اسلامى، آن‏را از اصول دين شمرده‏اند (1) و بيشتر از آن كه در كتب فقهى، اخلاقى و اجتماعى مطرح‏شده، در كتب «كلامى‏» مورد بحث و تحليل قرار گرفته است.

آيات و روايات و نصوص مصرحه بر وجوب، در حدى از كثرت و شمول است كه بحث‏پيرامون آن از گنجايش اين مقال خارج است (2) .

در كتب فقه و حديث، بيشتر در كيفيت وجوب، شرائط و مراتب بحث‏شده است كه‏محققان ارجمند مطلع بوده مراجعه نيز خواهند كرد.

اما كيفيت وجوب، در نظام حكومتى اسلام كه با عنايات الهى، امروز در اختيارمسلمانان ايران قرار گرفته و هم‏اكنون رسول رسولان و پيام‏آور پيام‏آوران شده، امام‏و پيشواى حق‏جويان و حق‏طلبان گشته‏ايم چگونه است؟